حرفهایت

خاطراتت

لمس حس بودنت

همه و همه را به دستان سرد باد سپردم

یادم تو را فراموش

***

پرسید به خاطر کی زنده هستی؟

با این که دلم میخواست با تمام وجود داد بزنم به خاطر تو

بهش گفتم به خاطر هیچ کی

پرسید پس به خاطر چی زنده هستی؟

با اینکه دلم میخواست فریاد بزنم به خاطر تو

با یک بغض غمگین گفتم به خاطر هیچ کس

ازش پرسیدم تو به خاطر کی زنده هستی؟

در حالی که اشک در چشمانش جمع شده بود گفت

نه اندوه میماند نه هیچ یک از مردم این آبادی

به حباب نگران لب یک رود قسم

غصه هم خواهد رفت

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند

کودکی اندیشید که خدا چه می خورد ؟ چه می پوشد و در کجا منزل دارد ؟
ندا آمد که :
او غم بندگانش را می خورد
گناهانشان را می پوشد
و
در قلب شکسته ی آنان ساکنست